Od 1 stycznia 2020 roku przy użyciu indywidualnego rachunku podatkowego zwanego mikrorachunkiem będą opłacane PIT, CIT i VAT. Ponadto mikrorachunek podatkowy przeznaczony będzie do obsługi również niepodatkowych należności budżetowych jak na przykład kosztów upomnienia oraz odsetek za zwłokę od PIT, CIT i VAT. Z rachunku tego trzeba będzie regulować również wymienione wyżej zobowiązania podatkowe dotyczące lat ubiegłych, w szczególności kwoty wynikające z korekt deklaracji.
Numer mikrorachunku podatkowego można zdobyć w dowolnym urzędzie skarbowym, ewentualnie wygenerować na stronie internetowej Ministerstwa Finansów. Niezbędny jest do wykonania tego rodzaju czynności identyfikator podatkowy podatnika. Obowiązek ten reguluje z art. 61b § 3 Ordynacji podatkowej, który wejdzie w życie 1 stycznia 2020 roku. Identyfikator podatkowy stanowi element struktury 26-znakowego numeru mikrorachunku.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w Polsce Identyfikatorem podatkowym jest NIP albo numer PESEL. Ten ostatni Identyfikator podatkowy jest dla osób które nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT oraz nie są płatnikami podatków lub składek ZUS. Należy zaznaczyć, że wspomniane kryteria muszą być spełnione łącznie. Identyfikatorem podatkowym dla pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu jest NIP. Wymienia się tutaj tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą i są podatnikami VAT lub są podatnikami na podstawie odrębnych ustaw, ale nie obejmuje ich ewidencja PESEL, lub są płatnikami podatków bądź składek ZUS.
Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą musi wygenerować ten mikrorachunek podatkowy na podstawie NIP. Dotyczy to również sytuacji, gdy podatnik prowadzi zarówno prowadzi działalność gospodarczą, jak i pracuje na umowę o pracę. Wówczas należy podać NIP. Warto nadmienić, że konta urzędów skarbowych, na które obecnie wpłaca się te należności z początkiem 2020 roku przestaną być aktywne.
