Codziennie miliony a nawet więcej ludzi wstaje rano i idzie do pracy, niektórzy robią to zdalnie, a inni stacjonarnie. Różnica mogłaby się wydawać oczywista jednakże jak w każdym przypadku nie dla każdego. Praca zdalna polega na wykonywaniu określonych poleceń zadanych przez pracodawcę z domu czy z innego miejsca, w każdym razie poza obszarem biura firmy. Praca stacjonarna natomiast jest wykonywana w ściśle zaplanowanym miejscu tak jak siedziba firmy – biuro.

Oba rodzaje mają swoje wady i zalety. Tak więc praca stacjonarna co to znaczy i jak powinno się poprawnie rozumieć to sformułowanie? W internecie mało jest informacji na temat takiego typu wykonywania powierzonych zadań, łatwiej jest znaleźć wiadomości o pracy zdalnej. Dzieje się tak dlatego, że w dzisiejszych czasach zdalne wykonywanie obowiązków wydaje się być dużo lepsze i bardziej komfortowe, jednak czy na pewno tak jest?

Praca stacjonarna czyli w określonym miejscu, polega na tym że aby rozpocząć jakiekolwiek działania najpierw należy znaleźć się w siedzibie firmy. Wykonuje się ją przestrzegając zaplanowanego przez pracodawcę grafiku. Przeważnie jest to 8 godzin dziennie, po których można udać się do domu. Obowiązki jakie oferuje praca stacjonarna niczym nie różnią się od obowiązków w przypadku pracy zdalnej i zależą od rodzaju zatrudnienia oraz kwalifikacji pracownika.

Zarabianie jako pracownik stacjonarny jest dużo łatwiejsze od wyżej wymienionego drugiego typu działania. Osoba ma do dyspozycji własne miejsce w biurze i określony pakiet działań, a w razie problemów – współpracowników, z którymi łatwiej znaleźć rozwiązanie w danym temacie. Płynność finansowa również ma tutaj duże znaczenie, ponieważ zlecenia są stałe i wykonywane jedno po drugim bez potrzeby martwienia się o to jak pozyskać klientów aby zarobić przysłowiową „dniówkę”.

Współpraca z innymi ludźmi obecnymi w siedzibie firmy daje niesamowite warunki samorozwoju w komunikacji oraz rozwiązywaniu skomplikowanych zadań, a co chyba najważniejsze umożliwia bezustanną naukę od kolegów z pracy wyższych stanowiskiem i umiejętnościami. Należy pamiętać, że rozwój na danym stanowisku jest kluczowy i powinien być stawiany zawsze ponad obecne wynagrodzenie, ponieważ wraz z wyższymi kwalifikacjami z łatwością można wspinać się po szczeblach drabiny kariery.

Praca stacjonarna wymaga przyzwyczajenia do ustalonych godzin działania, czego nie można powiedzieć o typie zdalnym, gdzie samodyscyplina musi być na tyle rozwinięta aby w domu przy wszechobecnych czynnikach rozpraszających usiąść do planowanych zadań. Oczywiste, że samodyscyplina jest ważna również jako pracownik biura, jednakże wystarczy sobie wyobrazić jak łatwo ulec pokusie odejścia od pracy przy zatrudnieniu zdalnym. Działania zarobkowe, jeżeli nie wygrana na loterii, są głównym źródłem utrzymania każdego człowieka.

Uzyskanie kredytu jako osoba ze stałymi dochodami również stawia pracę w określonym miejscu ponad drugim trybem. Najważniejszym jednak czynnikiem, który przemawia na korzyść działalności stacjonarnej jest umowa o pracę, której często brak w przypadku osób robiących zlecenia w domu. Odpłatne zaangażowanie w działalność produkcyjną czy też usługową jest głównym czynnikiem, przykładającym się do rozwoju danej gałęzi gospodarczej, której częścią jest właśnie dany pracownik. Wszystko – czyli na przykład zarobki, ścieżka dalszej kariery, wygoda w miejscu pracy – zależy od poprawnego nastawienia psychologicznego.

Istnieją trzy główne typy nastawienia się na pracę. Jedni traktują pracę jako przymus, konieczność, drudzy jako konieczne źródło utrzymania, zaś trzeci jako wartość oraz sposób na życie. Aby przyczynić się do samorozwoju i ustawić swoją sytuację materialną i życiową jako korzystną, trzeba w tym wszystkim znaleźć tak zwany złoty środek. Praca stacjonarna tak jak wszystko na świecie ma swoje wady i zalety. Wadami są wczesne, poranne godziny rozpoczęcia działań, konieczność dojazdu do ściśle określonego miejsca siedziby firmy oraz wszystko co wiąże się z przymusem pokonania dystansu i braku wygody na początku dnia roboczego.

Zalet jest jednak znacznie więcej. Są to chociażby możliwości rozwoju i nauki, stałe godziny pracy oraz wynagrodzenie, brak rozkojarzeń ze strony domowników, otoczenie osób znających się na tym co robią i bardzo często służących pomocą, umowa o pracę, stałe zlecenia oraz wiele innych. Należy jednak pamiętać, że każdy jest inny i preferuje co innego. Praca to nic innego jak świadoma czynność, wykonywana systematycznie, która ma doprowadzić do wyznaczonego celu.

Świadectwo pracy, obok umowy o pracę stanowi jeden z najważniejszych dokumentów związanych z zatrudnieniem pracownika na podstawie stosunku pracy.

Świadectwo pracy dokumentuje m.in.:
– okres zatrudnienia u danego pracodawcy,
– wymiar etatu
– zajmowane stanowiska lub pełnione funkcje,
– tryb rozwiązania stosunku pracy,
– informacje o udzielonych urlopach wypoczynkowych, bezpłatnych, wychowawczych,
– informacje dotyczące przerw w pracy związanych z wypłatą świadczeń z ubezpieczenia społecznego,
– informacje o zajęciu wynagrodzenia w drodze tytułu wykonawczego,
– na życzenie pracownika informacje dotyczące wysokości wynagrodzenia lub uzyskanych kwalifikacji.

Po co świadectwo pracy jest wystawiane?

Świadectwo pracy wystawia się po zakończeniu umowy o pracę, również w przypadku, kiedy pracodawca zawiera z pracownikiem kolejną umowę o pracę. Świadectwo pracy wystawia się w celu udokumentowania okresów pracy, które w kolejnych miejscach pracy stanowią podstawę do naliczenia stażu pracy. Od stażu pracy zależy wypłata dodatku za wysługę lat, czy nagrody jubileuszowej.

Świadectwo pracy w przypadku przejścia na emeryturę lub rentę dokumentuje okres, od którego zależy wysokość odprawy emerytalno-rentowej. W przypadku naliczania emerytury lub renty przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadectwo pracy stanowi podstawę do naliczenia lat pracy, w tym także okresów składkowych i nieskładkowych, od których uzależnione jest prawo do emerytury lub renty.

Kwestię wystawiania świadectwa pracy regulują przepisy Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 2292). W rozporządzeniu znajduje się również obowiązujący druk świadectwa pracy.

Po co świadectwo pracy pokazywać nowemu pracodawcy?

Kolejny pracodawca na podstawie świadectw pracy z poprzednich miejsc pracy może poznać pracownika, jego umiejętności i na tej podstawie sporządzić umowę o pracę. Od świadectw pracy z poprzednich miejsc pracy są uzależnione nasze zarobki w nowej pracy.

Staż pracy, który dokumentują świadectwa pracy wpływa na postrzeganie naszej potencjalnej przydatności na nowym stanowisku pracy. Doświadczony pracownik, o długim stażu pracy jest w stanie wynegocjować znacznie lepsze warunki pracy, niż początkujący. Zajmowane stanowiska, wymienione na posiadanych świadectwach pracy pośrednio informują nowego pracodawcę o naszych kwalifikacjach.

Kompletowanie pełnej dokumentacji dotyczącej historii zatrudnienia w oparciu o posiadane świadectwa pracy u nowego pracodawcy opiera się na przepisach Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 894).

Co zrobić, kiedy nie mamy świadectw pracy?

Mogą zdarzyć się różne sytuacje, kiedy nie dysponujemy świadectwami pracy, bądź te, które mamy nie dokumentują całej historii zatrudnienia. W pierwszym przypadku dzieje się tak, kiedy zaczynamy naszą zawodową działalność. W zdobyciu doświadczenia zawodowego, a więc i świadectwa pracy, mogą pomóc np. staże organizowane przez powiatowe urzędy pracy.

W przypadku, kiedy nie posiadamy świadectw pracy z niektórych miejsc pracy można dokumentować przebieg zatrudnienia na podstawie umów o pracę, legitymacji ubezpieczeniowych (dotyczy zatrudnienia przed wejściem w życie elektronicznego potwierdzania okresów ubezpieczenia), a nawet zeznań świadków. Te możliwości dotyczą dokumentowania okresów składkowych i nieskładkowych w przypadku przejścia na emeryturę lub rentę.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych dopuszcza takie sytuacje, kiedy nie można inaczej udokumentować przebiegu pracy. Okresy pracy w latach, kiedy nie wystawiało się świadectw pracy, okresy pracy na roli, czy okresy pracy, za które dokumentacja uległa zniszczeniu wskutek działania żywiołu mogą być potwierdzane za pomocą dokumentów innych niż świadectwo pracy.

W przypadku, kiedy pracodawca nie chce wywiązać się z obowiązku wystawienia świadectwa pracy lub wystawia je nieprawidłowo, możemy złożyć pozew do sądu pracy. Orzeczenie sądu pracy stanowi podstawę do sprostowania błędnie wystawionego świadectwa pracy. Pracodawca ma na to 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia.

Istnieje wiele powodów, po co świadectwo pracy jest nam potrzebne. Świadectwo pracy jest podstawowym dokumentem, od którego zależą nasze uprawnienia pracownicze. Świadomość tego faktu pozwoli na dopilnowanie kompletowania dokumentacji związanej ze stosunkiem pracy. Jest to niezmiernie ważne, gdyż obecnie zmiany na rynku pracy postępują w bardzo szybkim tempie.
Firmy często likwidują działalność, a wtedy bardzo kłopotliwe staje się dotarcie do dokumentacji, zwłaszcza po wielu latach. Dlatego każdy pracownik powinien bardzo dokładnie przeanalizować posiadaną dokumentację i jak najszybciej uzupełnić braki.

Wraz ze wzrostem gospodarczym w naszym kraju zmienia się też sytuacja poszukujących pracy. Coraz więcej osób rezygnuje z pośrednictwa urzędu pracy oraz różnorakich agencji i samodzielnie szuka zatrudnienia. Niezależnie jednak od sposobu każdy trafia na rozmowę kwalifikacyjną.
Zdarza się, ze na skutek stresu, pośpiechu lub braku doświadczenia osoba szukająca zatrudnienia zwraca uwagę jedynie na wysokość uposażenia i ewentualne profity, nie interesując się w ogóle, czy dana firma przestrzega zasad bezpieczeństwa pracy.

Należałoby się zastanowić, co to jest bezpieczeństwo pracy?

Pracodawca ma obowiązek chronić życie i zdrowie swoich pracowników. W praktyce obowiązek ten wygląda różnie w zależności od stanowiska pracy i rodzaju wykonywanych na nim zajęć, a także od pory roku i panujących warunków atmosferycznych w przypadku pracy na świeżym powietrzu.

W środowisku pracy, czyli miejscu, gdzie pracownik przebywa dłużej niż 2 godziny w czasie jednej zmiany, pracodawca musi zapewnić:
– odpowiednie oświetlenie- naturalne lub sztuczne;
– odpowiednia temperaturę- czyli ogrzewanie, niekiedy klimatyzację;
– zabezpieczenie przed nasłonecznieniem;
– zabezpieczenie przed wilgocią;
– na ile pozwala na to charakter pracy ochronę przed hałasem;
– odpowiednią wentylacje, czyli wymianę powietrza;
-ochronę przed niekorzystnymi drganiami;
– zabezpieczenie przed innymi szkodliwymi czynnikami, szczególnie przed substancjami toksycznymi i szkodliwymi dla zdrowia.

Na każdego z pracowników zatrudnionych jednocześnie w pomieszczeniu powinno przypadać przynajmniej 13 metrów sześciennych wolnej objętości pomieszczenia i co najmniej 2 metry kwadratowe powierzchni podłogi nie zajętej przez urządzenia techniczne.

Wysokość pomieszczenia w zakładach produkcyjnych też regulują odpowiednie przepisy i z reguły nie może być niższa niż 3 m, jeżeli w pomieszczeniu nie występują substancje szkodliwe dla zdrowia i 3,3 m jeżeli w pomieszczeniu prowadzone są prace mogące powodować powstawanie lub występowanie substancji szkodliwych dla zdrowia. Jeżeli państwowy wojewódzki inspektor zdrowia wyrazi zgodę, zastosowanie klimatyzacji może spowodować obniżenie norm dotyczących tej wysokości.

Jeżeli czas przebywania pracownika w pomieszczeniu wynosi 2 do 4 godzin w ciągu jednej doby, wtedy wysokość takiego pomieszczenia nie może być niższa niż 202 m przy braku substancji szkodliwych dla zdrowia i 2,5 m, gdy takie substancje występują lub jest przypuszczenie, ze mogą wystąpić.

Jeżeli charakter prowadzonych prac jest taki, ze mogłaby powstać sytuacja ewentualnego zbicia szyb, należy okna zabezpieczyć dodatkowo metalowymi siatkami chroniącymi przed odłamkami szkła od strony, od której mogą znajdować się ludzie.

Niezależnie od typu zakładu pracodawca jest zobowiązany do zapewnienia pracownikom toalety, wody do mycia, pomieszczenia do konsumpcji posiłków i ewentualnego ich przygotowywania.
Kilka lat temu został wprowadzony zakaz palenia na terenie zakładu pracy. Jeżeli jednak nie ma jakiegoś szczególnego zagrożenia pożarowego, można wyodrębnić specjalne wydzielone miejsce dla osób palących, czyli palarnię.

Pracownicy biur muszą mieć stosowne oświetlenie i dopasowane do stanowiska pracy krzesła. Najlepiej, gdyby miały one regulowaną wysokość, ergonomiczny kształt oparcia i podłokietniki. Oświetlenie powinno być tak zainstalowane, by nie oślepiało pracującej osoby.
Szczegółowe przepisy regulują zasady i warunki, w jakich mogą pracować kobiety w ciąży. Nie mogą one wykonywać prac ciężkich, związanych z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, przede wszystkim z ręcznym transportem towarów.

Poza tym pracodawca nie może od ciężarnej kobiety wymagać, by wykonywała pracę, która mogłaby mieć niekorzystny wpływ na nią lub na dziecko. Sprawy te reguluje szczegółowo Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wykazu spraw szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet.
Osobną sprawą jest zapewnienie pracownikom napojów chłodzących w czasie upałów. Dodatkowo, gdy na zewnątrz utrzymuje się przez dłuższy czy wysoka temperatura i nie ma możliwości klimatyzacji w pomieszczeniach, czas pracy dla pracowników powinien być skrócony.

Ogólnie wszelkie obowiązki pracodawcy w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa pracy reguluje często nowelizowany Kodeks Pracy i dodatkowo Rozporządzenia Rady Ministrów. Do sprawdzania, na ile są one przestrzegane, zobowiązana jest Państwowa Inspekcja Pracy. Wszyscy podejmujący zatrudnienie powinni przejść przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy i wymagać spełniania norm od pracodawcy.

Praca, dla większości ludzi stanowi przykrą konieczność. Aby zarobić na swoje utrzymanie, aby móc realizować swoje potrzeby, trzeba pracować. Jest to konieczność, z którą trzeba się pogodzić. Owszem są osoby, które mają komfortową sytuację i nie muszą pracować Są też osoby, dla których praca stanowi realizację ich pasji.

Te osoby moim zdaniem są najszczęśliwsze, bo nie ma nic lepszego, niż zajmować się czymś, czego nie traktuje się w kategoriach pracy. Zarabianie na czymś co jest przyjemnością, pasją jest najprzyjemniejsze. Tak jest, na przykład, z osobami, które pracują w bazach nurkowych na całym świecie. Owszem jest to zadanie odpowiedzialne, bo ma się pod opieką osoby początkujące, rozpoczynające swoja przygodę z nurkowaniem, ale to nadal jest ich pasja.

Są osoby, które przepracowały długie lata w biurowcach, w wielkich korporacjach, które cały swój czas i energię poświęcały na pracę, która je męczyła i nie dawała żadnej satysfakcji. Owszem dawała pieniądze, które początkowo wydawały się tak duże, że warte poświecenia wszystkiego. Jednak po kolejnych latach, podczas których poza krótkim, przerywanym licznymi telefonami, urlopem ich całym życiem stała się ta praca.

Zabierając czas na znajomych, na pasje i przyjemności.

Z czasem nie mieli nawet możliwości wydawania zarobionych pieniędzy. I po pewnym czasie pękało w nich coś i wyjeżdżali. Sporo takich osób można spotkać we wspomnianych bazach nurkowych na całym świecie. Inny przypadek można znaleźć w wydanej niedawno książce Tomka Michniewicza. Zabrał on przyjaciela, typowego szczura korporacyjnego na wypad do dżungli w Azji. Okazało się, że był to ten moment po którym przyjaciel już nigdy nie wrócił do swojej korporacji, wybierając życie swobodne.

Jednak nie każdy ma taką możliwość, nie każdy ma w sobie tyle odwagi, by rzucić wszytko i poszukać pracy marzeń. Często takie osoby pracują i po kilku latach są już bez przekonania do ego co robią, i bez zapału. Zmęczone i zniechęcone. Wtedy, jest ten moment, by ich szef, manager, czy inna osoba, która kieruje ich pracą, zastanowiła się co motywuje ludzi do pracy.

Co motywuje ludzi do pracy

Oczywiście, dla każdego ta motywacja jest inna, i to właśnie rola osoby, która zarządza, aby potrafiła znaleźć motywatory dla każdego pracownika. Cokolwiek by nie powiedzieć, wynagrodzenie jest chyba największym motywatorem. Poszukując pracy staramy się znaleźć taką, w której uważamy, że uda nam się zrealizować, może nawet rozwinąć swoje umiejętności.

Jednak wynagrodzenie jest tym elementem, który zawsze przykuwa naszą największą uwagę. Stara prawda mówi, że pracujemy dla pieniędzy. Początkowo zaproponowane, lub wynegocjowane wynagrodzenie wystarcza, ale z czasem wymagania rosną. Wykonując coraz to bardziej skomplikowane zadania chcemy też, aby było to odpowiednio wynagrodzone. Bardzo dobrze, jeżeli nasze wynagrodzenie stale wzrasta.

Wówczas jest przeświadczenie, że jesteśmy odpowiednio nagradzani. Jednak wystarczy, jak obecnie w całej sferze budżetowej, że na parę lat wyplata pozostanie zamrożona, a poczujemy niedosyt. W takiej sytuacji, dobry manager powinien dostrzec to, i w miarę możliwości wynagradzać szczególne zaangażowanie dodatkowymi nagrodami.
Może nie jest to w pełni dla pracownika satysfakcjonujące, ale daje mu przynajmniej przeświadczenie, że ktoś dostrzega jego starania. Daje też nadzieję, że może w końcu skończą się gorsze dni i pojawią się podwyżki. Jest to motywacja, której każdy pracownik potrzebuje.

Poza finansowymi potrzebami, każdy podejmując się pracy zawodowej, liczy na rozwój zawodowy. Po pierwszym okresie, gdy pracownik poznaje specyfikę firmy, gdy rozwija się i zdobywa niezbędną wiedzę, pojawiają się myśli o awansie.

Nie każdy może awansować, jednak budując strategię motywacyjną, sprawny zarządzający powinien stworzyć przejrzysty system awansu. System, z którego wynikałoby jasno,że jeśli spełnię określone wymogi, jeśli przepracuję na danym stanowisku odpowiednio długo, to mam szansę na awans.
Nie ma dla pracownika bardziej zniechęcającej sytuacji, niż taka, gdy widzi jak awansują młodsi, mniej zdolni zajmują wyższe stanowiska.

Zastawiając się nad kwestią co motywuje ludzi do pracy, niemożna pominąć najbanalniejszej , ale też bardzo istotnej sprawy. Zwykła pochwała. Może się wydawać, że to nikogo nie wzruszy, że pracownik liczy tylko na konkretne docenienie.
Nic bardziej błędnego. Bardzo często otwarta rozmowa, uczciwe postawienie sprawy, czy proste „dziękuje” jest bardziej motywujące dla pracownika, niż kluczenie, czy składanie obietnic bez pokrycia.

Jednak jak już wspomniałem, klucz do sprawnego i efektywnego motywowania pracowników musi być dobrany indywidualnie. A tym samym zarządzający musi znać swoich ludzi dobrze.

Nauka albo praca zawodowa to w obecnych czasach i w naszym kręgu kulturowym jedno z podstawowych zajęć każdego człowieka. Obowiązek nauki w Polsce mają dzieci i młodzież do 18 roku życia.

Po zakończonej edukacji naturalnym krokiem jest podjęcia pracy zarobkowej, ponieważ bez środków finansowych nie sposób się utrzymać, zapewnić sobie dobrego bytu – mieszkania, żywności, leków, opieki zdrowotnej – nierzadko prywatnej, odzieży, czy innych przyjemności.

Pracy poświęcamy sporo czasu w naszym życiu.

Przeciętny dzień pracy dla pracownika trwa 8 godzin, zatem jest to 1/3 całej doby. Poza pracą, nierzadko pracownicy się szkolą, chcą się rozwijać, podnosić swoje kwalifikacje, zdobywać nowe uprawnienia, aby tym samym otworzyć sobie możliwość kariery zawodowej, czy po prostu awansu lub najzwyczajniej w świecie zmiany miejsca pracy – z różnych, coraz częściej jednak ekonomicznych względów.

W związku z wchodzeniem nowego, młodszego pokolenia na rynek pracy, zmienia się także podejście do pracy, świadomość pracowników i pracodawców w zakresie swoich praw oraz obowiązków.
Młodzi pracownicy nierzadko są doskonale obeznani w tym, co im się należy, przysługuje, na co mogą liczyć czy też czego od pracodawcy wymagać.

Zdarzają się sytuacje, że dla pracodawcy taki obeznany pracownik wcale nie jest korzyścią, ponieważ zwraca on wtedy niezwykle dokładnie uwagę na wszelkie nieścisłości w funkcjonowaniu zakładu pracy. Nierzadko przeszkadzają mu pewne fakty, które załatwiane są niejako poza oficjalnym obiegiem, jak na przykład daty szkoleń (nieco przesuwane w rzeczywistości, choć formalnie w innych terminach, aby było zgodnie z prawem).

Zasady bezpieczeństwa i higieny pracy są niezwykle ważne. Wielu pracodawców jest wręcz wyczulonych na ich przestrzeganie. Powszechne znane są przepisy i podstawowe obowiązki pracodawców w tym zakresie, zatem zdecydowana większość z nich dostosowuje się do nich, zapewniając określone warunki pracy osobom, które zatrudnia, w tym także dostęp do szkoleń wstępnych czy okresowych dotyczących ich stanowiska.

Umowa o pracę jest dzisiaj bodaj najbardziej pożądaną formą zatrudnienia. Daje większe poczucie bezpieczeństwa i stabilności pracownikowi, zatem nie ma się co dziwić, że słychać coraz głośniejsze sprzeciwy przeciwko popularnemu zatrudnianiu na umowach zlecenia, czyli tak zwanych „umowach śmieciowych”.

Umowa o pracę jest dla zatrudnionej osoby, m.in. gwarancją objęcia go ubezpieczeniem, co jest niezwykle istotne przy dostępie do opieki zdrowotnej, ale także jeśli chodzi o ubieganie się o odszkodowanie, w przypadku ulegnięcia wypadkowi, a ten zdarzyć się może również w miejscu pracy.

Tutaj rodzi się kilka pytań, ponieważ do zdarzenia może dojść zarówno w drodze do pracy lub z pracy do miejsca zamieszkania, ale także bezpośrednio na naszym stanowisku pracy czy w ogóle w miejscu naszego zatrudnienia.

Co nazywamy wypadkiem przy pracy?

Ustawa podaje, że wypadkiem przy pracy jest zdarzenie, które nastąpiło nagle i wywołało jakoś uraz lub śmierć, zdarzenie to było wywołane przez czynnik zewnętrzny, a także działo się podczas zwyczajowego wykonywania czynności służbowych lub poleceń swojego przełożonego.

Co ciekawe, jeśli chodzi o samo miejsce wystąpienia takiego wypadku, to wcale nie oznacza ono, że musiało zajść dokładnie w siedzibie pracodawcy czy na naszym stanowisku pracy. Zdarzenie takie może zajść w zasadzie w dowolnym miejscu i czasie, tyle tylko, że musi spełniać wymóg – miało to związek z wykonywaniem zadań pracownika na rzecz pracodawcy.

Osoba zatrudniona może pracować w terenie, przemieszczając się po mieście lub nawet miastach, bywać w różnych instytucjach oraz innych firmach, a także w domach osób prywatnych. Wszystko zależy od charakteru pracy i danego stanowiska.
Każdy z incydentów, który wywołany zostanie przyczyną zewnętrzną, wywołał fizyczny uraz lub śmierć, a jednocześnie doszło do niego podczas wykonywania zadań służbowych na rzecz swojego pracodawcy, jest wypadkiem przy pracy.

Warto tutaj zaznaczyć, bo bywa to mylone – wypadek, do jakiego może dojść podczas naszej drogi do pracy lub z pracy do domu, nie jest już wypadkiem przy pracy. Jest to dokładnie jak sama jego nazwa wskazuje – wypadek w drodze z lub do pracy.

Rozpoczynamy nasz dzień pracy dopiero kiedy przekraczamy próg miejsca pracy lub wchodzimy na teren miejsca, w którym jesteśmy zatrudnieni.
Takie delikatne różnice nie dla każdego pracownika są oczywiste, a przy późniejszym ubieganiu się o odszkodowanie od ubezpieczyciela możemy się nieco rozczarować.

Na świecie jest dużo agencji reklamowych, agencji pośrednictwa, agencji rolnych, agencji pracy. W Polsce też działają różne agencje, które specjalizują się w odpowiednich dziedzinach.

Możemy zadać sobie pytanie, agencja pracy tymczasowej co to jest?

Agencje zatrudnienia zaczęły formalnie stosować pracę tymczasową od 2004 r. Niby nie tak dawno, ale trochę lat już działają te agencje. Według danych Ministerstwa Pracy w ubiegłym roku usługę taką oferowało 1762 z 5157 takich podmiotów zarejestrowanych w Polsce.
Jedni mówią, że to bardzo pomocne organizacje pracy, drudzy strasznie narzekają na tego typu agencje, które kierują podwładnych do czasowego wykonywania zadań w innych firmach.

Osoby „wypożyczane” są pracownikami agencji, lecz zatrudnionymi do wykonywania zadań na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy-użytkownika, czyli firm „wypożyczających”.
W naszym pięknym i dużym kraju odpowiedzią na potrzeby firm było uchwalenie ustawy z 2003 r. Określiła ona ramy, w jakich można wypożyczać zatrudnionych. Właśnie to robi agencja, wypożycza zatrudnionych pracowników.

Uniemożliwiła jednocześnie takie zatrudnienie np. przy pracach szczególnie niebezpiecznych, określiła prawo „czasowników” do urlopu oraz ustaliła okresy wypowiedzenia ich kontraktów, jednak można ich zatrudniać na umowie o pracę na czas określony.
Mój znajomy pracował poprzez taką agencję dwa lata i strasznie narzekał, ale znajoma np. już nie. Ona była strasznie zadowolona z pracy i wszystkich aspektów związanych z agencją.

Dla firm jest to bardzo atrakcyjna sprawa, Usankcjonowanie wypożyczania pracowników zaczęło szybko przynosić efekty. Nową usługę zaczęły oferować obecne na rynku agencje zatrudnienia, które do tej pory zajmowały się najczęściej pośrednictwem pracy, prowadzeniem rekrutacji, doradztwem personalnym.

Można przytoczyć tu trochę danych.

Już w pierwszym roku obowiązywania ustawy podmioty takie zatrudniły 167 tys. pracowników kierowanych do wykonywania obowiązków w ponad 800 przedsiębiorstwach.
Jest dużo przeciwników takich agencji i ich argumentami są obchodzenia czasowego limitu takiego zatrudnienia.

Sposób na omijanie przepisów jest prosty. Z art. 20 ust. 1 ustawy z 2003 r. wynika, że zasada, zgodnie z którą pracownik tymczasowy może być zatrudniony u tego samego pracodawcy użytkownika przez maksymalnie 18 miesięcy w ciągu kolejnych trzech lat, dotyczy wyłącznie jednej agencji. Jeden z profesorów specjalizujących się w prawie pracy użył naprawdę mocnych słów, określił takie rozwiązanie jako legalizowanie patologii

Nie wszystkie jednak zarzuty stawiane zarówno oferującym, jak i korzystającym z pracy tymczasowej są właściwie kierowane. Są przecież różne przypadki np. jedna firma (może być to agencja zatrudnienia) przejmuje od innej jej pracowników, a następnie kieruje ich do wykonywania pracy u dotychczasowego pracodawcy.
Przedsiębiorca przekazujący swoich dotychczasowych pracowników płaci agencji, ale nie musi już przejmować się wszystkimi obowiązkami związanymi z zatrudnieniem, dokumentacją, zasadami zwolnień itp.

Nie można też nie wspomnieć o pozytywnych skutkach działalności agencji. Zawsze są plusy i minusy. Najłatwiej jest powiedzieć: zdelegalizujmy pracę tymczasową i problem z głowy. Nie można jednak zapominać, że agencje odgrywają dziś istotną rolę w aktywizacji zawodowej. Przyjmują osoby, które – chociażby ze względu na niższe kwalifikacje – mają problem ze znalezieniem jakiejkolwiek pracy. Dzięki temu nie zwiększa się grono bezrobotnych.

Wpływu agencji na kształtowanie obecnego rynku pracy nie przeceniają także ich najważniejsi adwersarze: związki zawodowe. Praca tymczasowa nie jest w Polsce tak popularna jak np. w krajach zachodnioeuropejskich we Francji, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Finlandii, Belgii, Holandii, Portugalii, czy Luksemburgu. Kodeks pracy przewiduje bardzo liberalne zasady zatrudnienia pracowników na czas określony.

Skoro można na takiej podstawie zatrudniać osobę przez wiele lat i w każdej chwili wymówić jej kontrakt z dwutygodniowym wypowiedzeniem i bez konieczności uzasadnienia, to w praktyce firma nie musi płacić agencjom, bo jej zwykli pracownicy też właściwie wykonują obowiązki na tymczasowych zasadach.

Polską specyfiką jest to, że najczęściej pracowników tymczasowych zatrudnia się do pracy przy produkcji, przy sprzątaniu a nie np. biurowej czy usługowe.
Jednak warto też podkreślić to, że w porównaniu do zachodnich standardów u nas płaci się zdecydowanie mniej niż w krajach zachodnich i pracując przez takie agencje nie zawsze można przeżyć.

Spośród wszystkich składek, jakie co miesiąc pracodawca ma obowiązek odprowadzać od każdego wynagrodzenia, wyróżniamy składkę po nazwą Fundusz Pracy. Czy wiadomo jednak, w jakim celu został on utworzony?
Albo jakiej kwocie równa jest ta składka i kto odpowiada za jej finansowanie? W jakich sytuacjach opłacanie funduszu pracy jest obowiązkowe, a kiedy nie trzeba go opłacać? Na wszystkie powyższe oraz wiele innych pytań odpowiemy Państwu w poniższym artykule. Zapraszamy serdecznie do lektury.

Fundusz pracy – co to takiego?

Fundusz pracy jest państwowym funduszem celowym. Dysponentem funduszu pracy jest minister rodziny, pracy i polityki społecznej. Wszystkie środki, które na nim są zgromadzone, przeznacza się na cele, które szczegółowo opisane zostały w ustawie dotyczącej promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy.

Fundusze przede wszystkim przeznacza się na aktywizację osób poszukujących pracy, potocznie nazywanych bezrobotnymi.

Są to działania takie jak:
-zasiłki dla osób bezrobotnych,
-badania sytuacji na rynku pracy,
-przeprowadzanie szkoleń,
-przekwalifikowanie osób pozostających bez pracy (bezrobotnych),
-roboty publiczne,
-prace interwencyjne,
-rozwijanie systemów informatycznych,
-przeprowadzanie badań dotyczących sytuacji na rynku pracy ,
-rozwijanie pośrednictwa zawodowego

Dodatkowo ze zgromadzonych tam środków pokrywa się również koszty, które wiążą się z realizacją staży podyplomowych i specjalizacją dla następujących zawodów:
-pielęgniarek,
-stomatologów,
-lekarzy,
-położnych,
oraz wszelkich innych związanych.

Co to jest składka na fundusz pracy?

Ile wynosi składka na fundusz pracy? Kto odpowiada za jej finansowanie?
Wszystkie składki, które comiesięcznie odprowadzają pracodawcy, mają wysokość 2,45 % od podstawy wymiaru. Za ich finansowanie w żadnym stopniu nie jest odpowiedzialny pracownik. Za ich pokrycie odpowiada bowiem w sposób wyłączny pracodawca.

Dodatkowo Fundusz Pracy zasilają również następujące źródła finansowania:
-składki, które obowiązkowo muszą odprowadzać pracodawcy,
-środki, które pochodzą z budżetu Unii Europejskiej,
-odsetki od środków, które przechowywane są na rachunkach bankowych

Kiedy trzeba odprowadzać składki na fundusz pracy?

Zaistnienie obowiązku opłacania składek na fundusz pracy ma miejsce w sytuacji, gdy dana osoba objęta zostaje ubezpieczeniami społecznymi. Wobec powyższego składkę na fundusz pracy nie odprowadza się tylko z wynagrodzeń na podstawie stosunku pracy. Odprowadza się je bowiem również z umów takich jak cywilnoprawne i obowiązkowych składek, które opłacają przedsiębiorcy z tytułu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Podstawą opłacania składek na fundusz pracy jest wymiar pracy oraz składek na ubezpieczenia społeczne. Jeśli mamy do czynienia z umowami o pracę bądź cywilnoprawnymi, wówczas jest to najczęściej uzyskiwane wynagrodzenie.

W jakich przypadkach opłacanie składek nie jest obowiązkowe?
Opłacanie składek na fundusz pracy nie we wszystkich przypadkach jest obowiązkowe. Czasami może zdarzyć się inaczej. Wówczas osoby są zwolnione z opłacania składek na fundusz pracy.

Takie sytuacje dzieją się, gdy pracownicy powracają z następujących rodzajów urlopów:
-wychowawczych,
-rodzicielskich,
macierzyńskich

Wówczas przez okres trzydziestu sześciu miesięcy od pierwszego miesiąca od powrotu pracownika do pracy opłacanie składek na fundusz pracy nie jest wymagane przez prawo.
Kolejny przypadek, w którym nie trzeba opłacać składek na fundusz pracy dotyczy osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy. Osoby te musiały ukończyć 50. rok życia, zaś przed rozpoczęciem pracy w danym zakładzie musiały pozostawać w rejestrze bezrobotnych przez okres co najmniej 30 dni.

Składek na fundusz pracy nie należy również odprowadzać za kobiety po 55. roku życia oraz za mężczyzn, którzy ukończyli 60. rok życia. Dodatkowo opłacanie składek na fundusz pracy nie dotyczy pracowników, którzy ze wszelkiego rodzaju tytułów nie osiągają wynagrodzenia, którego wartość nie wynosi co najmniej wynagrodzenia minimalnego. Musi to być kwota wynagrodzenia minimalnego, która obowiązuje w danym roku kalendarzowym.

Funduszu pracy nie należy również opłacać w momencie gdy konkretny zakład pracy nie zajmuje się zatrudnianiem żadnego pracownika na podstawie stosunku pracy. Wówczas niezależnie od tego, jaki poziom wynagrodzenia otrzymują zleceniobiorcy, przedsiębiorca nie jest obarczony obowiązkiem naliczania od nich składek na fundusz pracy.
Składek na fundusz pracy nie muszą również odprowadzać przedsiębiorcy, którzy opłacają składki w wysokości preferencyjnej.

Co kontroluje PIP w zakładzie pracy?

Najważniejsze informacje
Pracownik, który w swoim zakładzie pracy zaobserwuje wystąpienie niepokojących nieprawidłowości, takich jak łamanie różnych przepisów prawa, może powiadomić o tym fakcie PIP – Państwową Inspekcję Pracy. Wówczas instytucja ta ma obowiązek przeprowadzenia specjalnej kontroli u pracodawcy.

Kwestie, jakie najczęściej stanowią domenę badań PIP, są następujące:
-terminowość wypłat dla pracowników,
-poziom zachowania przez pracodawcę zasad z zakresu bezpieczeństwa oraz higieny pracy,
-legalność zatrudnienia

Jeśli inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy zauważą wystąpienie jakichkolwiek nieprawidłowości, mogą oni na pracodawcę nałożyć karę mandatu. Inspektorzy mogą również zdecydować się na skierowanie przeciwko pracodawcy sprawy do sądu. Mogą oni występować przed sądem w imieniu pracownika bez jego wiedzy i zgody.

Wszyscy inspektorzy pracy posiadają szereg szczególnych uprawnień w sprawach, które dotyczą jakichkolwiek naruszeń prawa pracy, szczególnie w zakresie zatrudniania pracowników na podstawie umów cywilnoprawnych, zamiast na podstawie klasycznej umowy o pracę. Na ten obszar Państwowa Inspekcja Pracy kładzie największy nacisk.

Kwestia stosunku pracy

Każdy inspektor PIP dysponuje prawem do wnoszenia pozwu o ustalenie istnienia stosunku pracy na rzecz pracownika, jeśli sytuacja zaobserwowana w zakładzie budzi jego poważne wątpliwości. Może to czynić bez żadnej zgody czy wiedzy pracownika, którego dana sprawa dotyczy. Tego rodzaju zgoda potrzebna jest tylko w przypadku, gdy inspektor chciałby wziąć udział w już toczącym się postępowaniu.

Żaden sąd nie jest uprawniony do oceniania, czy dany inspektor postąpił w sposób prawidłowy kierując pozew. Ostateczna analiza zasadności złożonego przez inspektora powództwa zawierana jest dopiero w wydanym przez sąd wyroku. Wówczas sąd decyduje się albo na uwzględnienie albo na oddalenie złożonego powództwa. Inspektor pracy, który uczestniczy w procesie, posiada status porównywalny do prokuratora.

Pracownik nie ma obowiązku uczestnictwa w takim procesie. Jest to jego przywilej – może, ale nie musi tego czynić. Działania podjęte przez inspektora mają dla pracodawcy takie same skutki prawne niezależnie od tego, czy pozew złożony został przez pracownika czy inspektora.

Uchybienia w Bezpieczeństwie i higienie pracy

Jeśli pracodawca łamie zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, może w szybkim czasie spodziewać się kontroli ze strony inspektorów Państwowej Inspekcji Pracy. W tym zakresie inspektorzy PIP obdarzeni zostali szerokimi uprawnieniami. PIP to jedyny organ, który może wpłynąć na pracodawcę, by zaczął przestrzegać zasad BHP.

Inspektorzy posiadają prawo do przeprowadzenia kontroli dotyczącej poziomu przestrzegania stanu bezpieczeństwa i higieny. Warto dodać,że mogą to uczynić bez żadnego uprzedzenia o każdej porze – zarówno w dzień, jak i podczas nocy. Taka kontrola może być wynikiem zawiadomienia, które wpłynęło do PIP, złożonego przez pracowników.

Podczas wykonywanej kontroli do obowiązków inspektora należy:
-sprawdzenie miejsca pracy,
-sprawdzenie pomieszczeń,
-sprawdzenie magazynów, maszyn oraz urządzeń,
-przesłuchiwanie osoby będącej właścicielem,
-przesłuchanie pracowników – w szczególności odpowiadających za BHP w danej firmie

Jeśli inspektor stwierdzi wystąpienie naruszeń, może on nakazać ich naprawienie w terminie przekazanym pracodawcy.
Może to być na przykład następujące żądanie:
-doprowadzenie używanych w zakładzie maszyn do optymalnego stanu technicznego, przy których codziennie pracują wykwalifikowani pracownicy,
-zapewnienie pracownikom odpowiednich szkoleń z zakresu bhp, odzieży, obuwia ochronnego oraz środków ochrony indywidualnej

Inspektor Państwowej Inspekcji Pracy posiada również prawo do wydania decyzji, która nakazywała będzie wstrzymanie urządzeń bądź maszyn, które wzbudziły jego wątpliwości. Wątpliwości może wzbudzić przede wszystkim sytuacja, gdy działanie urządzeń i maszyn może w sposób bezpośredni stwarzać zagrożenie dla pracujących przy nich pracowników.

Osoba kontrolująca zakład może również wstrzymać wszelką działalność pracodawcy, gdy kontynuacja działalności może stwarzać niebezpieczeństwo dla pracowników oraz wszelkich innych osób wykonujących te prace.
Inspektor Państwowej Inspekcji Pracy uprawniony jest również do nakazania osobom bezprawnie dopuszczonym do wykonywania prac szkodliwych czy niebezpiecznych w sytuacji, gdy nie posiadają one wymaganych do tego odpowiednich kwalifikacji wymaganych przez przepisy prawa.

Bardzo często, po całym dniu pracy, wydaje nam się, że pomimo tego, że jeszcze rano mieliśmy jasny plan co chcemy zrobić, to na koniec dnia odnosimy wrażenie, że nic się nie ruszyło. Że kolejny dzień bezowocnie nam minął, że kolejne zadania tylko nawarstwiły nam się. Nic bardziej deprymującego.

Utrzymujący się dłużnej taki stan sprawić może, że przełożony zacznie dostrzegać nasz brak efektywności. Brak wydajności i efektywności, zacznie się odbijać na naszych nagrodach, zacznie wpływać na postrzegane nas jako pracownika. A od tego, do zaniżonej oceny okresowej jest już bardzo blisko.
Sytuacja taka, może, ale oczywiście nie musi, świadczyć o naszych problemach z organizacją czasu pracy.

Co to jest organizacja pracy?

Najkrócej ujmując, jest to wszystko to, co zmierza do efektywnego wykonywania postawionych przed nami zadań.

Jednak, aby ułożyć sobie właściwie swoje priorytety, musimy najpierw zdać sobie sprawę, że jest wiele czynników, które negatywnie wpływają na naszą pracę. A takich „rozpraszaczy” jest wiele.

Żyjemy w czasach, gdy media społecznościowe całkowicie zawładnęły naszym życiem. Facebook, Instagram, Twitter doskonale wiemy ile razy dziennie kuszą nas sprawdzeniem tego co się aktualnie dzieje. Czy nasza znajoma odpisała, gdzie koledzy pojechali na weekend, co wydarzyło się na świecie. Nasza myśl jest taka – to tylko sekunda, zobaczę, i będę dalej pracował. Jednak już wybiliśmy się z rytmu pracy, już nasze myśli szybują wokół innych zagadnień.

Innym „rozpraszaczem” są częste przerwy, które sobie robimy. Wypicie szybkiej kawy z koleżankami z pokoju obok wydaje nam się niegroźne. Jedna taka kawka rano, jedna na koniec dnia i nawet nie zdajemy sobie sprawę, że właśnie uciekła nam ponad godzina dnia pracy.
Albo wyjście na szybkiego papieroska. Palacze oburzają się, gdy zwraca im się uwagę. Jednak, każdy kto palił wie, że w ciągu ośmiu godzin pracy na jednym papierosie się nie kończy. Nałogowy palacz musi wypalić ich znacznie więcej. Licząc czas na dojście do palarni, wypalenie, powrót, i pomnożyć to razy liczbę takich wyjść, a okazuje się że duża część dnia pracy nam uciekła.

Bardzo często tracimy masę czasu szukając czegoś. Bałagan jest wrogiem każdego pracownika. Wydaje na się, że pismo powinno być w tym segregatorze, że ten numer telefonu mieliśmy zapisany na którejś z setek karteczek zaśmiecających nasze biurko. A czas ucieka. Oprócz podanych powyżej przykładów, na pewno każdy ma jeszcze kilka własnych „rozpraszaczy”.

Dlatego właśnie, aby nasz dzień pracy wyglądał w sposób uporządkowany, aby nasza organizacja dnia pracy wygadała dobrze,poza odrzuceniem wymienionych już rozpraszających elementów, musimy sobie już na początku dnia jasno nakreślić, co chcemy osiągnąć.

Jeżeli już będziemy wiedzieli co chcemy zrobić, jakie zadania na nas czekają, jesteśmy w stanie rozłożyć je w czasie. Przecież pracujemy nie od wczoraj i wiemy ile nam czasu zabierają poszczególne rzeczy.
To pozwoli na zrobić sobie na szybko harmonogram, dzięki któremu wiemy co mamy do zrobienia w danym dniu. Wiemy, jaki margines czasowy, na wykonanie tego sobie zakładamy.

Wyeliminowanie naszych przeszkadzających przyzwyczajeń i zrobienie małego harmonogramu już sprawi, że będzie nam łatwiej. Jednak, aby nasza optymalizacja dnia pracy była pełna, to musimy jeszcze nad sobą popracować. Monitorowanie efektów naszej pracy musi wejść nam w krew. Sprawdzanie, co jakiś czas, czy to co robimy mieści się jeszcze w naszych założeniach.

Ważne jest też, aby opanować pokusę odłożenia na później sprawy trudnej, denerwującej. Przecież zawsze tak jest, że tematy łatwe szybko ogarniamy, ale jeśli przychodzi zmierzyć się z trudniejszą materią, to nachodzi nas ochota, aby zostawić to na boku. W takich momentach właśnie odzywa się w nas myśl, żeby sprawdzić coś na Facebooku, albo odwiedzić koleżankę w pokoju obok obok.

Jeśli tak zrobimy, nasza całą organizacja się rozsypie. Musimy, w takiej sytuacji,skoncentrować się tylko i wyłącznie na naszym problemie. Nie ma nic gorszego, niż odkładanie trudnych spraw.

Ważnym elementem naszej nowej organizacji pracy jest sumienność. Jeśli będziemy robić coś na szybko, niedokładnie, to prędzej, czy później powróci do nas. I wówczas znowu zacznie się nam wszystko rozchodzić w szwach. Podobnie należy potraktować współpracownika, który nie wie, co to jest organizacja pracy i regularnie nam przeszkadza.

Można powiedzieć, że to wszystko truizmy. Bo tak jest. Wszyscy o tym wiemy, wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, co nam przeszkadza w pracy. Podsumować to można stwierdzeniem, że tylko wymagając od siebie i dyscyplinując się, będziemy mogli dobrze ułożyć swoją codzienną pracę.

W obrębie gospodarki wyróżniamy wiele rodzajów funkcjonujących w niej rynków. Każdy z nas zapewne słyszał choć raz w swoim życiu o ryku produktów, rynku kapitałowym czy rynku pieniężnym. Około 75% z nas prawdopodobnie nigdy nie zgłębiała takich informacji, gdyż nie były one po prostu przedmiotem naszego zainteresowania.

Jest to oczywiście jak najbardziej zrozumiałe, każdy z nas bowiem woli spędzać czas na nieco ciekawszych zajęciach i tematach, niż różne rodzaje rynku. Z drugiej jednak strony, z większością z nich stykamy się każdego dnia i dotyczą one każdego z nas mniej lub bardziej bezpośrednio. Dlatego też poświęćmy chwilę na zastanowienie się, czym jest najbardziej chyba powszechny rynek w obrębie gospodarki, a więc rynek pracy.

Jak pokazują statystyki, dość często wyszukujemy na internetowych portalach czy wyszukiwarkach frazy typu „rynek pracy co to jest„. Tendencje te pokazują, że niestety niewiele wiemy o tej dziedzinie. Bardzo niedobrze, bowiem jest to coś, co bardzo mocno nas dotyczy i właśnie dlatego powinniśmy posiadać choć minimalną wiedzę na ten temat, choćby po to, by umieć strzec swoich praw i przywilejów.

Rynek pracy rządzi się takimi samymi prawami, jak pozostałe rodzaje rynku – wyróżniamy tu więc nabywców oraz sprzedawców, podobnie jak w przypadku rynku produktów. Maja tu również miejsce akty wymiany, ustalane są też ceny, a także rozmiary przeprowadzanych transakcji. Inne są jednakże oferowane produkty, ale o tym za chwilę.

Na pierwszy ogień weźmy pracowników, to oni są bowiem najważniejszymi podmiotami kształtującymi wspomniany rodzaj rynku. Są oni swego rodzaju siłą nadającą kształt i formę rynkowi pracy. To oni bowiem oferują kupcom (których w tym przypadku stanowią pracodawcy wynagradzający w sposób pieniężny chętnych do pracy) swój produkt.

Są nim usługi pracy lub usługi siły roboczej. Teraz przejdźmy do pracodawców, którzy w tej konfiguracji zajmują pozycje nabywców. To oni zgłaszają zapotrzebowanie na oferowane przez pracowników usługi pracy oraz usługi siły roboczej.

Jak więc kształtują się relacje sprzedawcy – nabywcy na rynku pracy?

Wszystko zaczyna się w momencie, gdy pracodawcy zgłaszają zapotrzebowanie – a więc popyt – na pracę. Co to oznacza w rzeczywistości? To, że pracodawcy po prostu oferują miejsca pracy, na które poszukują chętnych pracowników. Na tym etapie „pałeczka” zostaje przekazana w ręce potencjalnych pracowników, którzy decydują o podaży pracy – decydując się na pracę na określonym stanowisku, lub też nie robiąc tego.

Można więc powiedzieć, iż w pewnym sensie to pracownicy rządzą rynkiem pracy, bowiem to ich decyzje wpływają na to, jak cenna jest ich siła robocza. Jeśli jest ich niewielu, pracownicy nie mają kim obsadzać pustych miejsc pracy w swoich zakładach, dlatego też muszą podnosić wynagrodzenia, by przyciągnąć chętnych.
W ten sposób klaruje się więc wartość siły roboczej. Konfrontacja popytu na pracę oraz podaży pracy wpływa bezpośrednio na jej cenę, czyli w tym przypadku poziom płacy.

Dlaczego choćby minimalna wiedza na temat rynku pracy jest niezbędna każdemu z nas? Choćby dlatego, iż są to tematy, które dotyczą nas wszystkich oraz mają bezpośredni wpływ na nasze codzienne życie. Większość z nas znajduje się na pozycji albo pracodawcy, albo pracownika; oferujemy albo usługę, jaką jest nasza chęć i zdolność do pracy, albo oferujemy chęć „zakupu” takiej usługi, a więc miejsce pracy, na które jesteśmy gotowi przyjąć pracownika.

Posiadając wiedzę o zasadach działania rynku pracy jesteśmy bardziej świadomi tego, jak ogromną rolę odgrywamy w tej dziedzinie. Zaczynamy rozumieć, jaki wpływ mamy my oraz podobni nam ludzie na kształtowanie całego rynku pracy; dostrzegamy, iż rynek nie jest czymś niezależnym od nas, co dzieje się poza naszym udziałem, a złożonym, skomplikowanym systemem, na który ogromny wpływ ma mnóstwo pomniejszych czynników.
Jednocześnie zgłębiając informacje dotyczące rynku pracy prędzej czy później nauczymy się też wiele na temat praw, które przysługują nam jako pracownikom. Dzięki temu będziemy potrafili zareagować w sytuacji, gdy nasze prawa są łamane lub gdy jesteśmy traktowani gorzej, niż powinniśmy.

Podsumowując, w wolnym czasie warto poświęcić parę chwil na zapoznanie się z tematyką dotyczącą rynku pracy. Poszerzamy w ten sposób swoją świadomość, stajemy się bardziej zorientowani w kwestiach, z którymi mamy styczność każdego dnia.

Nie namawiamy rzecz jasna do spędzania długich godzin nad specjalistycznymi podręcznikami opisującymi mechanizmy funkcjonowania rynku pracy, ale od czasu do czasu, nawet dla rozrywki, sięgnijmy choćby po krótki artykuł na ten temat.